[ad_1]
التفانی الینسکی
به گزارش فرارو ، آدرنالین ماه آگوست ممکن است از بین رفته باشد، اما خاطرات دلخراش محو نشده اند. برای اولین بار
برای اولین بار از آنجایی که طالبان به آرامی دولت خود را روی کار می‌آورند، بسیاری از افغانها احساس گمراهی و سردرم میکنند. برای اولین بار در صبح
برخی از کسانی که تصمیم به ماندن دارند، یا گزینه هایی برای خروج نمی توانند، می گویند که باید به طالبان فرصت بدهند، اگر این در سطح بین المللی حتی به رسمیت گروه شناخته نشده باشد. به هر حال مخالفت به اندازه کافی وجود ندارد و جنگجویان طالبان حتی در دورافتاده ترین دره های پنجشیر، جایی که آخرین نبردهای مقاومت در آن جریان داشت، مستقر شده اند.
ضیاءالرحمن، یک لالب ۲۱ ساله مستقر در ولایت لوگر اوانستان گفت: «اگر باید به جنگ ادامه می‌دهیم، مبارزان مقاومت، چه در پنجشیر و چه در ولایت جوزجان که تحت تسلط ازبکستان است، همین را می‌گویند.
استفانی گلینسکی یگی‌گی :ه از زمان تسلط طالبان، من موفق شدم دوباره به تعداد زیادی برگردم تا در مورد اینکه مردم در سراسر کشور 40 میلیونی چگونه حاکمان جدید خود را درک کنند، بیشتر بدانم.
طالبان با خبرنگاران خارجی در کنار می‌آیند، امتیازی که به همه خبرنگاران افغان داده نشده است. مورد شکنجه ،رب و شتم ، جلوگیری و ارعاب قرار گرفته اند وز
داده ها تیره و تار هستند: هفته گذشته جو باید اعلام کرد که 3.5 میلیارد دلار از بودجه مسدود شده افغانستان – از جمله پس انداز خصوصی مردم عادی افغان – بین قربانیان 11 سپتامبر توزیع خواهد شد، حتی اگر یک افغان در این کار دست نداشته باشد.
سازمان ملل میگوید که از زمان تسلط طالبان، کمتر از نیم میلیون شغل افغان را از دست داده و تخمین میزند که تا اوسط سال، 97 درصد مردم زیر خط فقر زندگی میکنند. امر کمک‌های توسعه‌ای – که تقریباً ۸۰ درصد از هزینه‌های دولت قبلی را میکنند
اولین روز از روز حرکت با کابینه تازه تعیین شده کاملاً مردانه و اختلافات در درون طالبان، آینده افغانستان نامشخص است.
پاتریشیا گوسمن، معاون آسیایی دیده بان حقوق بشر، گفت: وضعیتی که میترسیدیم، وضعیتی که در حال بدتر شدن است، بازتابی از عزم طالبان برای سرکوبان و انتقادات است. قتل انتقام جویانه، سرکوب حقوق زنان، خفه کردن رسانه ها، به نظر می رسد که طالبان مصمم تا کنترل خود را بر جامعه محکم کنند، حتی با اینکه وضعیت در ماه های آینده به طور فزاینده های بی ثبات می شود.
در نگاه اول، تغییرات در خیابان‌های کابل خیلی قابل مشاهده نیست. بخش‌هایی از شهر که توسط قله‌های کوهستانی با شکوه احاطه شده اند، هنوز شلوغ هستند. کباب‌های پیچیده شده در نان گرم تازه در کنار جاده فروخته می‌شود و پسرانی که بادکنک می‌فروشند در ترافیک. شور و شا شپ طپ .ن دسته از جنگجویان باقی مانده در ایست بازرسی هستند یا در دولت تازه تاسیس کار میکنند.
با این، با نگاهی دقیق تر، شهر خالی تر است، در حال حاضر با توجه به تعداد گدایان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. .افی شاپ‌های شلوغ خالی شده و چند رستوران برای همیشه تعطیل شده اند. بیرون از سفارت ایران، صف‌های طولانی از مردم منتظر تعیین وقت ویزا هستند. می‌گویند ناامید هستند. در یک زایشگاه در کابل، یک پسر تازه متولد شده رها شده است. For the time now: خانواده او پولی برای مراقبت از یک کودک دیگر ندارند.
ترومای ماههای گذشته را آزار می دهد، و اگرچچ افغانها و افرادی را که پنهان کرده اند را انتخاب کنند، اما به درد خود را تحمل می کنند. من هنگام مصاحبه با مردم متوجه شده ام. مکالمات بیشتر طول می‌کشد، زیرا نیاز به صحبت و درک وجود دارد. با مصرف بی‌شمار فنجان چای سبز، بسیار احساس تنهایی پس از فرار خانواده‌شان از کشور را توصیف میکنند. اطرات رژیم گذشته طالبان یادآوری می‌شود که با آن مرتبط است.
لحظات خوبی هم هست در یک صبح برفی، نعیم نعیمی، ۶۳ ساله، از ولایت قندهار، او در میان درختان یک پارکه بود و گفت: من عاشق برف هستم.
برای اولین بار در روز حرکت (PSGF)
[ad_2]
